ook in hetpaleis 21-22

Theatermakers Anoek Nuyens en Rebekka de Wit volgen het klimaatdebat op de voet. Ze bezochten aandeelhoudersvergaderingen van multinationals, lazen speeches en interviews van Shell, ploegden akkoorden en beleidsnota’s door en noteerden stelselmatig de opmerkingen van hun ooms wanneer er tijdens het kerstdiner over klimaatverandering gesproken werd. Welke beelden, argumenten en retoriek zorgen er voor dat er zo weinig schot zit in het oplossen van het klimaatprobleem? 

Het is waar
soms ben ik HIER, maar liever DAAR.
Omdat DAAR veel mooier is dan HIER
DAAR kan ik alles zijn
Alles wat ik dromen kan
Soms is HIER maar hier
En DAAR is overal
Maar soms…… is hier ook fijn
Waar wil ik nu het liefste zijn?
HIER of DAAR of DAAR of HIER?

Ik doe mijn ogen dicht
Droom ik dan?

Hoe onderscheid je kwakzalvers van genieën? Waarom is het toch zo aantrekkelijk om te blijven geloven dat de aarde plat is? Dat de maanlanding nooit heeft plaatsgevonden? En dat de verschrikkelijke sneeuwman echt bestaat?

Onzin voor gevorderden gaat op zoek naar de valkuilen van ons denken en ontmaskert de idioot in ieder van ons. Een voorstelling over kritisch denken, pseudowetenschap en de verpletterende kracht van een goed verhaal.

Farfelu is een knotsgek filmconcert. Een stroom aan originele animatiefilmpjes vol vreemde figuren, zotte machines en bizarre beestjes wordt live door multi-instrumentalist Rémi Decker van een soundtrack voorzien. Een ‘one man band’ die zot veel instrumenten bespeelt: doedelzak, gitaar, banjo, fluiten, slagwerk, duimpiano en zelfs een rietje.

Danny en Pepijn Ronaldo stappen samen de scène op. Vader en zoon. Twee clowns op zoek naar hun gelijkenis. Op zoek naar ieders eigenheid. Wat hen scheidt en wat hen verbindt. Ze dragen allebei hun eigen masker. Het masker van een vader dat alle twijfels, verdriet en zelfs de kleinste zwakheid verbergt. Het masker van een zoon dat kneedbaar is maar toch de kinderlijke kwetsbaarheid verhult.

De vrouw die zich verslikte in haar ondergoed laat je verdwijnen in miniatuurwerelden waarin alles kan. Begeleid door een koor van kinderstemmen ga je op ontdekking langs verschillende ruimtes waarin niets is wat het lijkt. Door de wereld te verkleinen, vergroot je de mogelijkheden.

Ons leven zit vol ongeschreven regels: in de rij staan als je wacht, trakteren als je jarig bent, ‘gezondheid’ zeggen als iemand niest … Die regels lijken allemaal duidelijk en vanzelfsprekend maar dat zijn ze niet voor de drie personages uit DUMMIES. Ze komen terecht in situaties waarin afspraken nuttig kunnen zijn. Maar ze reageren instinctief en zonder nadenken.

Mokhallad Rasem verzamelt al twintig jaar persoonlijke notities. Notities over de oorlogen in Irak, zijn doortocht via Duitsland naar België als asielzoeker en zijn leven als theatermaker. Beelden uit zijn dromen, herinneringen en indrukken die zijn verbeelding binnen tuimelen, hij schrijft ze dagelijks op. Tussen een leeg bed en dozen vol herinneringen verwoordt Mokhallad Rasem grote emoties, verstilde observaties en verrassende fantasieën. En dat alles in het Arabisch, zijn moedertaal.

Rita is een alleenstaande vrouw op leeftijd met een groot gevoel voor drama. Met haar liefde voor opera probeert ze de dagelijks sleur en de ouderdom angstvallig te ontvluchten. Ze verdwaalt in een waanzinnig labyrint waar fictie en realiteit niet meer van elkaar te onderscheiden zijn.

Verborgen in de Stille Oceaan ligt het kleine eiland Nauru, door Europese ontdekkingsreizigers ooit Pleasant Island genoemd. Via de informatiestroom op hun smartphones leggen Silke Huysmans en Hannes Dereere de problematiek van dit eiland bloot. Ze houden ons een spiegel voor van een wereld die gericht is op eindeloze groei.

In Le Dîner schuiven vijf vreemde personages aan voor een uitzonderlijk diner. De personages lijken verdacht veel op wereldleiders. En hun ego, ambitie en honger naar macht lijken groter te zijn dan hun oog voor een ander. Ondertussen tracht de enige ober van het zonderlinge gezelschap alles krampachtig in goede banen te leiden. Kan hij de wereld redden van hun onstilbare honger naar meer?

BOY vertelt het waargebeurde verhaal van de familie Reimer. In 1966 worden de piepjonge tweelingbroertjes Brian en Bruce door hun ouders naar het ziekenhuis gebracht om te worden besneden. Maar deze simpele operatieve ingreep gaat gruwelijk mis bij baby Bruce. Na een wanhopige omzwerving langs allerlei medische instanties weten zijn ouders er niets beter op te vinden dan hem te laten veranderen in een meisje. Sinds dan gaat Bruce als Brenda door het leven. Brenda wordt niets verteld, maar vanaf jonge leeftijd voelt ze al dat er iets niet klopt…

Binnen een wereld vol afgeborstelde en rimpelloze schoonheid toont Studio ORKA hoe voor sommige mensen geen enkel pak wil passen. Omdat ze worstelen met hun lijf en wie ze willen zijn. Een verhaal over hoe een schijnbaar perfecte buitenkant schuurt met een ongelukkige binnenkant. 

Een Kate Bush coverband repeteert voor de jaarlijkse show ter ere van de verjaardag van hun muzikale heldin. De leden vinden elkaar in hun onvoorwaardelijke liefde voor Kate, hun zoektocht naar identiteit en de drang om erbij te horen.

Maar hoe verder de repetities vorderen, hoe meer ze worden verteerd door hun zelfopgelegde regels en wetten. Het perfectionisme wordt onmenselijk, ze verliezen hun grip op de realiteit. Tot er iets wreeds en onomkeerbaars gebeurt…

Na een gesmaakte passage met de kleutervoorstelling luid is tout petit terug met DRRRAAI. 

In DRRRAAI draait alles rond draaien. Cirkels draaien. Zwieren. Zwaaien. Rond en rond. Het gaat maar door. Dansers draaien om hun as en in de ruimte. Het decor bestaat uit cirkels en draaiende sculpturen. De muziek kolkt door de ruimte en zoekt poëzie in een herhalend patroon.

Voor haar eerste eigen dansvoorstelling vond Anastassya Savitsky (Josette, Dinska Bronska, Kalf!) inspiratie bij Sovjet-animatie uit haar kindertijd. Zo creëert ze een bijzondere wereld waarin poppen dansen en dansers poppen worden op muziek van de Japanse sciencefiction componist Isao Tomita.

HOM(M)E is een voorstelling zonder woorden over een wereld die we niet (meer) kennen, waarin het niet alles of niks is, maar alles én niks, tegelijkertijd. Kan je thuiskomen in zo’n wereld? Of beter nog: kan je er blijven én weggaan tegelijk?

Waar TATTARRATTAT! het spelplezier zocht in orde, eenvoud en structuur, verkent HOM(M)E een wereld waarin orde net meer chaos veroorzaakt. Een voorstelling waarin twijfel wordt gevierd en complexiteit en eenvoud elkaar toejuichen.

We Go Places vertrekt van de kracht van een groep jongeren. Ze bewegen als één lichaam dat uiteenvalt in stukken die versmelten tot nieuwe combinaties. Niemand lijkt ooit zeker te zijn van zijn of haar plaats. Hoe vind je jezelf en elkaar in deze ingewikkelde wereld? 

SHEL(L)TER is een modern sprookje over wat het betekent om kind maar ook mens te zijn en over het universele verlangen naar een thuis. Een poëtische voorstelling met film, muziek en een schelpenorkest in de hoofdrol.

In Kapot dansen drie figuren een parcours vol woorden, ritme en melodieën. Kleine misstappen monden uit in een ravage. Bewegingen resulteren in spoken word, poëzie en rap. Kapot is een ode aan de mislukking. Van fouten en vergissingen word je creatief.

Freek Marien schreef de tekst en liet zich daarbij inspireren door het werk van Paul van Ostaijen.