lager 22-23

We zijn in het Hertenbos. Gisteren zijn mama Edelhert en de giraf de gevangenis in gezwierd. De spanning is te snijden, het bos is diep verdeeld, zelfs de kippen pikken het niet meer. Het is tijd. De olifant en de dolfijn hebben een plan.

In Surface verkent het circusgezelschap Familiar Faces de grenzen van het onbedwingbare. Water sijpelt langzaam binnen. Soms voorzichtig dan weer roekeloos springen de spelers om met deze bron. Het water past zich altijd aan en verplicht zo ook de groep haar normale manier van bewegen aan te passen. Hun houvast verdwijnt. Zo zoeken ze naar een balans tussen controle en overgave in een steeds veranderend landschap.

Drie muzikanten/performers.
Poëzie, flarden tekst en andere schrijfsels.
Slam, gospel, rap en beatbox. Het publiek in een arena errond.

Na een noodlanding in de woestijn ontmoet een piloot een kleine jongen. De jongen vertelt honderduit over de planeet waar hij vandaan komt, de bloem waarmee hij samenwoont en het gevecht dat hij levert met de zaadjes van de apenbroodboom.

What Remains is een verhaal over beginnen en eindigen, over staan op het uiterste van een levenslijn, op het punt waar je als kind begint of waar je als oudere eindigt. De poëzie van het veranderen als mens, het maken van herinneringen en de angst om deze te verliezen.

De Grote Zwarte Vogel is een verhaal dat nog verzonnen moet worden. Niemand kent het verhaal en toch is het er. Vertel en vlieg je mee?

Heb jij daar ook zo’n last van? Van die zwaarte? Ik bedoel, die kracht die ons letterlijk naar beneden trekt. Want geef toe, ze is er nu eens letterlijk altijd, die zwaartekracht. Wanneer je naar school wandelt, of wanneer je een appel eet, of wanneer je op een fietsje probeert te rijden.

Een woeste oceaan. Drie vuurtorenwachters houden een licht brandend in een toren. In weer en wind werken ze met gevaar voor eigen leven. Alleen maar om anderen veilig thuis te brengen. Maar wat als het licht sputtert en dooft? Wie loodst hen naar een veilige haven als de wereld hen vergeten is? Hoe lang houd je het vuur brandend in je hart als iedereen je heeft verlaten?

Het publiek? Bah, NEE! 
Licht? Jakkes, NEE!
Applaus? NEEEEEE!
Een onvergetelijke opkomst? Boe, NEE dank u!

Heeft hier ooit, héél lang geleden, 
een dinosaurus rondgelopen?
Waren dino’s eigenlijk gigantische kippen?
Hoe smaakt een prehistorische omelet?
Zijn alle dino’s uitgestorven?
Waar zijn al die dode dino’s gebleven?
Verpulverd tot zand?
Zitten er dinodeeltjes in de zandbak op school? 
Tussen mijn tenen? 
Tussen mijn tanden?
Zitten er dinodeeltjes in mij?
En ben ik dan ook een dino?

Precies één jaar geleden ging de hond van broer en zus dood. En dus vieren ze feest. De taart is net aangesneden, de limonade uitgeschonken wanneer de bel gaat. Daar is het bezoek, genaamd De Dood. En dat blijkt heel gezellig.

Onbegrensd en onbeschrijfelijk
Onwaarschijnlijk en onbestaanbaar
Onlogisch en oneindig

'Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.'

Daar staan we. Op een rij.
We kijken elkaar aan.
Lopen. Afzetten. Springen.
Zo moet het.
Volgens de regels.
Hop naar school. Hop huiswerk maken. Hop over de bok.
… 
Slik
…
De BOK?! 

Familie Grrr is een oersaai en doodgewoon gezin. Meneer Grrr is gewoon. Mevrouw Grrr is gewoon. Hun kind is gewoon. En zelfs de schimmelplek in de hoek van de kamer, die is doodgewoon. Of lijkt dat maar zo? Waarom begint het net voor bedtijd te donderen en te spoken? Waarom vliegen er ontbijtborden en gemene woorden door de lucht? En waarom roepen meneer en mevrouw Grrr altijd zo hard? Zo hard, dat het huis begint te trillen en er vreemde figuren op bezoek komen...

Weinig woorden, veel wol. Roze wol.

Welkom in het universum van I think we need to talk, een interactieve voorstelling van Collectief Elan(d). Zoek je plek en brei mee aan dit verhaal over wat ons verbindt.

Kan het publiek mee de choreografie van een voorstelling schrijven? Na Tornar (2015) en INVITED (2018) zet Seppe Baeyens met Birds zijn onderzoek verder. Hoe kunnen performers en publiek tijdens een voorstelling een gemeenschap vormen? 

een gefluisterde musical over alles wat ingewikkeld is in het leven

Er gaat een hoop goed, maar het leven zit helaas ook vol hindernissen.
Er valt wel eens iets om.
En niet altijd op het goede moment.
Er zijn huisdieren die ziek zijn.
Er is nieuws dat je bang maakt.
En dan zijn er ook nog broeken die niet goed zitten, vriendinnen die vervelend doen en van die dagen die gewoon niet leuk zijn.

I + K = IK. Het is vaak het eerste woord dat je leert schrijven. Maar wat betekent het? In Mise en Place is er iets vreemd aan de hand. De ene IK heeft geen gezicht. Een andere IK heeft tien benen. Nog een IK heeft drie hoofden. En dan al die vragen! Wanneer ben IK er, en wanneer niet? Waar begint IK en waar eindigt het? Ben ik er als niemand mij ziet?

Huh?!