Uilskuiken en Takkeling

Uilskuiken en Takkeling zijn twee uilskuikens. Weeskinderen. Mama is ontvoerd door een sperwer en papa blijkbaar ook. Papa heeft Appelaar (juist ja, een appelboom) nog net kunnen vragen goed op Uilskuiken en Takkeling te letten. En zo is Appelaar een beetje de papa en mama van Uilskuiken en Takkeling geworden.
Uilskuiken wil zo snel mogelijk leren vliegen. Als Appelaar slaapt, waagt ze haar kans. Takkeling wil haar tegenhouden maar... te laat. Uilskuiken valt neer en blijft doodstil liggen. En net dan heeft Sperwer honger.
Zal Uilskuiken gered worden? Appelaar neemt een besluit dat je niet voor mogelijk houdt...

De magie zit ‘m vooral in de vormelijke keuzes. Met een overheadprojector en boomschilfers wordt een bos gesuggereerd, de appelaar lijkt op een versteende heks uit een of andere Tim Burton-film, en het licht creëert verschillende sferen. Zeer fris en inventief allemaal. Met als hoogtepunt de slotscène. Hoewel De Maan een figurentheater is – toch het beeldende medium bij uitstek – wordt voor de laatste scène gekozen om enkel met audio (in surround!) te vertellen hoe beide vogels hun vleugels uitslaan. Geluid is het nieuwe beeld! Een verrassend geslaagde voorstelling. (*** 1/2) (Filip Tielens – cobra.be)

Opgelet: In deze voorstelling wordt gebruik gemaakt van een stroboscoop.