as long as we are playing

"Il existe une sorte de pays, très petit, si petit qu'il ressemble un peu à une scène de théâtre. Il est habité deux ou trois fois par jour par son peuple. Les habitants sont petits de taille. S'ils vivent selon les lois, en tout cas, ils n'arrêtent pas de les remettre en cause, et de se battre violemment à ce propos.
Ce pays s'appelle "La Cour", et son peuple "Les Enfants". Lorsque "Les Enfants" vont dans "La Cour", ils découvrent, éprouvent la "force de sentiments ou la servitude humaine", on appelle cela “La Récréation".
(Claire Simon)

In de creatieprocessen van kabinet k neemt ‘spelen’ een bijzondere positie in. Na ruim 15 jaar waarin spel als een rode draad doorheen zijn creaties liep, wil kabinet k deze keer het spel de hoofdrol geven.

As long as we are playing wordt een voorstelling als een speeltuin, als een reservaat van mogelijkheden en interpretaties. Spel als basis voor de bewegingstaal. Spel als een oneindige loop met steeds nieuwe verschijningsvormen. Spel waarin de regels zich manifesteren in de handen van mensen die ze hanteren, volgen, veranderen, bijsturen, manipuleren, negeren... Spel als de plaats van plezier en harmonie, maar ook van conflict en macht. Spel als spiegel van onze mogelijkheden, van onze natuur, van ons samenleven. Maar ook als een statement over het lichaam, en over dans.

Spelen gaat over lichtheid, en tegelijk is het een ernstige activiteit. Het raakt iets wezenlijks aan: spelen is van levensbelang. De documentaire ‘Récréations’ van Claire Simon – sinds lang een belangrijke inspiratiebron in het werk van kabinet k – is in dit opzicht verhelderend: je kijkt niet louter naar spelende kinderen tijdens de pauze op de speelplaats van een school; je ziet een spiegel van de mens en de maatschappij waarvan hij deel uitmaakt. Spelen geeft een inkijk in het wezen van de mens.

In het spel bereikt het lichaam een staat van zijn waarin het al zijn mogelijkheden, kennis en creativiteit inzet. Niet louter als dansend lichaam, maar in de eerste plaats als mens. Een mens die speelt, is. Hij is in het nu, handelt direct, geeft zich totaal over.

de cast

Met as long as we are playing verkent kabinet k nieuwe wegen. Dat weerspiegelt zich al in de cast van artiesten die mee creëren:

Thomas Smetryns componeert de muziek. Thomas wilde graag een voorstelling maken waarin zijn muziek wordt uitgevoerd door kinderen. Zijn composities komen vaak tot stand als een subtiel web van spelregels. Er is ruimte voor improvisatie, voor verrassing. Een van zijn werken heet ‘this could be…the most beautiful piece in the world’ en het leidt muzikanten naar een unieke score, op een speelse manier, zonder te streven naar virtuositeit. En daar schuilt het raakvlak met de dans in deze creatie: muzikanten en dansers creëren niet los van elkaar, er is altijd de gemeenschappelijke betrokkenheid op het spel.

Beeldend kunstenaar Amy Franceschini, bezielster van het Californische collectief Futurefarmers, werkt mee als scenografe en artistieke partner. Tussen Amy en kabinet k bestaat al jaren een hechte band die steeds wederzijds inspirerend is geweest. Amy’s werk draait om ontmoeting en uitwisseling, twee begrippen die nauw verbonden zijn met spel en spelen. Haar medewerking met kabinet k staat garant voor een frisse, nieuwe vorm en vormgeving.

Naast de musicerende kinderen bestaat de cast uit drie à vier jonge kinderen en drie volwassenen: Kwint Manshoven, Jakob Ampe, en een derde, nog te engageren danser/performer. Jakob is een zanger en performer die speelt met stemmen en klanken.

over het creatieproces

De chemie tussen Jakob, Thomas, Amy, Joke, Kwint en de kinderen – dansers én muzikanten – wordt de motor van de voorstelling. Het wordt een voorstelling waarin het werkproces recht evenredig is aan het artistieke eindresultaat. Meer dan ooit is het proces ook de voorstelling.
Daarom loopt het repetitieproces anders dan gewoonlijk: de hele ploeg zal zich in de loop van het jaar een paar keer telkens een volledige week op zichzelf terugplooien, als op een kamp, waar wordt gespeeld, gegeten, geleefd. Het kamp als ideale context voor vertrouwen, overgave en intensiteit.
Repetities worden een speelplaats waar iedere impuls een andere uitlokt, vol inventiviteit en creativiteit. De grootste uitdaging is om de authenticiteit van het spel dat op scène wordt getoond te vrijwaren. Om iedere voorstelling met dezelfde kracht en frisheid te reproduceren als wanneer ze ter plekke en op het moment zelf in het creatieproces is ontstaan. Alsof het spel hier en nu wordt gespeeld. Dat is een handelsmerk van kabinet k en ook in deze creatie zal de methodiek die Kwint en Joke hanteren zich vertalen in de naturel en ongedwongenheid waarmee de performes op scène staan.

De dualiteit van het leven, de dualiteit van het spel

Wie speelt, trekt grenzen én overschrijdt ze, maar nooit zonder consequenties voor het spel en de spelers. In die zin is ‘spel’ een metafoor van de samenleving. Spelen weerspiegelt de manier waarop mensen zich in een gemeenschap tot elkaar verhouden.

Wie speelt, hanteert bewust of onbewust regels. Je kan die regels op scène zichtbaar maken, of net niet. Die regels kan je voortdurend veranderen en zo het spel naar je hand zetten, al of niet in overleg met je medespelers. En het continu veranderen van de regels tijdens het spel is een spel op zich. Soms speel je alleen, in afwachting van nieuwe regels. Dan speel je wat je wil, los van de anderen.

In het spel toont zich de menselijke natuur. Door te spelen tast ieder mens de grenzen van zijn kunnen af. Je legt bloot wat je aan de wereld wil tonen. Spelen is ook een manier om fysieke én sociale vaardigheden te verwerven. Het heeft vaak iets constructiefs. Maar evenzeer legt het onze destructieve kanten bloot... Kinderen kunnen ook gruwelijk zijn, en het zou een misvatting zijn te denken dat het spel louter een evocatie is van de onschuld van kinderen.

Spel is extreme vrijheid, brutaliteit, levensdrift, onbezonnenheid, grenzeloosheid, het pure genot van iets te maken en het dan weer kapot te maken. Het is zichtbaar, leesbaar, direct, bevattelijk, en toch blijven we kijken want het is tegelijk onzichtbaar, vaag, mystiek. Het roept het vermoeden op van een eigen ondeelbare logica.

Spelen is plezier. Niet alleen als je het zelf doet, maar ook als je ernaar kijkt zonder aan het spel te participeren. Iemand zien spelen oogst betrokkenheid op de ander. Je staat stil en geniet van het spel dat de anderen aan het spelen zijn. Spelen is energie. Het is nauw verwant aan dansen, zingen en muziek maken – het is direct en universeel.

choreografie: joke laureyns & kwint manshoven
dans: 3 kinderen, kwint manshoven, jakob ampe en een derde performer
compositie en muzikale begeleiding: thomas smetryns
muzikale uitvoering: 4 kinderen
scenografie: amy franceschini & kwint manshoven
dramaturgie: mieke versyp
een productie van kabinet k, LOD muziektheater, hetpaleis

periode

vanaf januari t/m september 2020 (niet in de maand juni)

technisch

min. 11m x 11m

opbouw: 8u

crew: 16 personen
 

publiek

max. 300 kinderen bij schoolvoorstellingen / max. 500 bij familievoorstellingen

we spelen enkel schoolvoorstellingen op plekken waar we ook een avondvoorstelling spelen
 

contact

Ellen Stynen
ellen@kabinetk.be
0496 22 37 80