lager 25-26

Ik ben Farnoosh.
Ik woon in een huis, aan de voet van een berg,
waar de lucht vervuld is van verhalen
en de muziek van mijn moeder de muren
doet zinderen.

[...]

Ik ben Farnoosh.
Mijn kamer kijkt uit op twee werelden:
de kolossale berg die als een wachter buiten
mijn raam staat en de stalen vogels die al een
tijdje voorbij zoeven. Vaak tuur ik naar buiten,
daar zie ik steeds meer donkere wolken tegen
mijn harmonieuze haven botsen.

Telkens de wolken zich dreigend samenpakken,
vluchten mijn familie en ik voor de storm,
wachtend op een zachtere bries, voordat we
terugkeren naar onze grote stad.

Hij zit graag op zijn bank.
Zij heeft alleen haar hond.
Hij en zij dagen elkaar uit.
Geraken ze dichter bij elkaar?

een voorstelling voor kinderen over volwassenen en vice versa

KID. is twee in een.
Twee voorstellingen tegelijkertijd.
Twee tribunes met een muur ertussen.

Prof. Badurella heeft dringend hulp nodig bij
het ontrafelen van een mysterie.
Het mysterie van een weg-wezen,
een wezen van de weg.
Is het buitenaards of ondergronds,
onderhuids of binnensmonds?
Prof. Badurella roept iedereen die kan helpen
op om het wezen te ontwarren.
Wie vindt het oor, de vleugels
en de helpende hand?
Is dit een tentakel
of een knarsende tand?
Hoor ik een hart
of een gierende band?
Kunnen we samen dit wezen
met huid en haar herkennen?
Zullen we het leren liefhebben,
of blijft de liefde voor een wezen, weg?
En voorzichtig met die blinde darm!

BEYOND is een opzwepende en tegelijk ook poëtische circus- en dansvoorstelling die fysieke grenzen aftast, uitdaagt en overbrugt. Choreograaf Piet Van Dycke werkt met zes professionele artiesten, elk gespecialiseerd in een andere discipline: ladderlopen, acrodans, acrobike, partneracrobatie en (paal)dans. Op het podium ontpoppen ze zich tot grenzeloze bruggenbouwers.

Eigentijdse verhalen voor eigenwijze kinderen, groot en klein.

De scène: een denkbeeldige bron. Hier verzamelen een tiental mensen, de jongste, een kind nog, de oudste heeft al een leven achter de rug. Samen vormen ze een overvloed aan verlangen. Leven dat stroomt en overstroomt.

Een massa witte keramische balletjes overweldigen twee acrobatische spelers. Ze zijn verre van perfect: net niet helemaal rond, net allemaal ongelijk en ook met veel te veel. Ze rollen drummend in het rond, springen alle kanten uit, duiken plots op in een mond of plakken onherroepelijk vast aan het plafond.

LIEGEN mag niet! 
Dat weet toch iedereen?!

Hoewel…

Is liegen niet… een opborreling van fantasie?
Een anti-saai-heid-machine?
Of gewoon een manier om niet meer verdrietig of bang te zijn?
Kortom, is liegen niet eerder… een superkracht?

En trouwens… zijn volwassenen zelf altijd eerlijk?

Een Mona Lisa-hoodie? Een paraplu met een Magritte-appel? Kousen met de waterlelies van Monet? Na elke uitstap breid je je eigen mini-museum uit en stapelen de herinneringen zich op. Damn you, Souvenirshop!

Stylo: Wat is de zin?
Potlood: De zin? De zin van wat?
Stylo: Welja, de zin van alles?
Gom: Ik heb hier echt geen zin in.

Zet je schrap, recht je hoofd, schraap je keel. Want het is tijd voor een feestelijke revolutie: FEST!

Dat wat niemand wilde, is uiteindelijk toch gebeurd.
Herstellen waar het fout liep, gaat niet.
Daarvoor zou de jongen te ver terug in de tijd moeten reizen.
En teletijdmachines bestaan niet.
Het lijkt een hopeloos gevecht.
David tegen Goliath
Gelukkig was er Lenny.
Want soms volstaat het dat iemand op het juiste moment
op je schouder tikt en zegt: "Gaat het?"
Ergens op een bankje in een tuin bijvoorbeeld.
En zo ... zo is het ook gegaan.
Maar Lenny is niet normaal.
Maar ja wie is er eigenlijk wel normaal?
Niemand is normaal. 

Een ijsbeer zit vast op het dak van een bibliotheek. Een superstorm heeft de wereld onder water gezet. De mensen zijn net op tijd kunnen vluchten naar een andere planeet. Alleen achtergebleven, leert de ijsbeer zichzelf
lezen. Hij heeft vier boeken kunnen redden: Hoe maak ik vuur?, Rollerskaten for Dummies, 1000 waanzinnige weetjes over de Noordpool, en een strip (om tussendoor te relaxen).

Twee acteurs.
Een leeg podium.
Geen kostuums.
Geen decor.
Geen tekst.
Alleen het bleke TL-licht dat in hun ogen schijnt
en een publiek dat iets van hen verwacht.

Een zee in je handen.
Een berg op je schouders.
Een weide vol koeien op een dienblad.
Een vulkaan in je broekzak.
Een stad op je hoofd.
Een ijskap onder je oksel.

Klik. Je duwt op een schakelaar en... het licht gehoorzaamt en springt aan! Is dat geen wonder? Samen met het licht komt ook de schaduw tevoorschijn. En daarvan maakt onze heldin haar speelterrein.

Waarom gooien we vandaag nog confetti? Willen we eigenlijk nog confetti gooien? Een feest als voorstelling en een voorstelling als feest.