lager 23-24

In een grote, indrukwekkende installatie met een draaiende muur en zwevende deuren bewegen vier mensen door de ruimte. Ze lopen, botsen, klimmen, dragen, balanceren en transformeren. Ze houden elkaar in evenwicht, maar brengen elkaar ook uit balans. In hun zoektocht naar onafhankelijkheid hebben ze elkaar meer dan ooit nodig.

Onbeschrijfelijk hoe twee dansers elkaars lange, korte, brede, smalle, oneindige lichaamsdelen ontdekken. Onlogische vormen ontstaan en krijgen een onmenselijk beeld. Ontknopingen maken onmogelijke bewegingen. Er is geen begin of einde meer. Van het onzichtbare naar het zichtbare. Van het bestaande naar het onbestaande.

Ik hink.
Jij stapt.
Wij springen.
Aftastend, zoekend, spelend vinden
twee volwassenen en een kind hun weg.
Wie is groot en wie voelt zich klein?
Wie troost of wie vraagt aandacht?
Wie bepaalt de spelregels?
Wie speelt mee?

In de onderwaterstaat is de bleke baron de leider. Hij neemt altijd het laatste hapje en niemand mag hem tegenspreken. Aan dichters heeft hij een grote hekel. Ze bedoelen van alles tussen de regels, in het wit waar niets geschreven staat. Daar voelt de baron zich heel ongemakkelijk bij. Gelukkig zijn Felix en Felka geen dichters. Zij zijn zangers.

Geachte Mr. Beam

Graag willen we u meenemen in deze mailing rond de reorganisatie van uw afdeling. Na een assessment van het assessment is een procedurefout op de radar gekomen als gevolg waarvan u zal worden gereïntegreerd in een vernieuwde branch van RRI. 

HR rekent op uw can-do-mentaliteit om asap een potentieel stappenplan uit te werken. 

Met vriendelijke groet
HR

Als er iets is waar MartHa!tentatief erg goed in is, dan is het de stad naar de scène brengen. Kijk maar naar Dounia B., een voorstelling die jarenlang speelde in de grote zaal van hetpaleis. Ook voor deze muziekvoorstelling sprak en tekende Tom Clement meer dan zestig mensen die vanuit heel de wereld naar België kwamen. Zijn twee belangrijkste vragen waren: ‘Wat is je lievelingslied?’ en ‘Zie je het zitten om het eens te zingen?’

Waar alles waar is.
Waar alles wat kan,
mogelijk is.
En waar alles wat niet
mogelijk is, kan.
Wie weet zijn de sterren daar rozen of
bloemen vloeibaar.
Of misschien is het gewoon iets
blauws met roze vacht
en grote ogen.

We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen.
Alhoewel dat niet helemaal waar is.

Het is te zeggen:
We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling. We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn.
Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is.
Toch niet voor iedereen.

Een boek gaat open.
Een lucifer duwt.
Een bladzijde komt omhoog.
Een driehoek verschijnt.
Is het een tent?
Rook uit de punt.
Woont daar iemand?
Licht in de driehoek.

Er klinken vogels.
Er blaft een hond.
Komt de zon op?
Licht op de zijkant.
Knipt een schaar de maan weg?
Wolken vliegen van het blad.

Een plastic flesje, een verlengkabel en een ladder willen zich niet meer laten behandelen alsof ze afgedankt en onbelangrijk zijn. Een lichtschakelaar krijgt voor het eerst de kans om zijn verhaal te vertellen. Het brandblusapparaat verklaart de liefde aan de altijd brandende noodverlichting en het stopcontact kan eindelijk zijn grote levensvraag stellen.

Zwart als zwarte pensen zijn.
Zwart als het verkoold stukje hout is.
Zwart als het voor mijn ogen is.
Zwart als de maansverduistering is.
Zwart als de bitterste koffie is.
Zwart als de nacht is.
Zwart als een klein zwart schaapje is.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.

PRESS Play. is een interactieve voorstelling die speelt met de heerlijk verraderlijke vrijheid van een virtuele wereld vol verborgen algoritmes. 

In ALICE IN RANDOMLAND is Alice een non-binaire, geëmancipeerde tiener die op hun telefoon zit aan de rand van een vervuild kanaal. Die doet geen middagdutje, maar verliest zichzelf in een endless scroll op hun telefoon.