overzicht per taalicoon

Vier letters (één lijn),
boos,
punt (andere lijn).
Een tekening in de ruimte, een (drift)
bui op papier, zwart fluoroze én
knalknalblAUw.

De (regen)boog gespannen, niet meer
kunnen, willen of moeten inhouden,
je adem, een kreet...

Een scène maken (meerdere)
met vier
(en een piñata)
op scène.
Een feest
VIERen

met licht, geluid, veel (niet fel of net wel)
gekleurde linten (slingers dus) en hier en
daar een schaar...
(en een piñata 🙂).

‘It’s my party and I cry if I want to...’

Het licht is aan.
Of het licht is uit.
Zo zeggen we het toch.
Maar zo eenvoudig is dat niet.
Want tussen aan en uit zit een grote, eindeloze wereld.

‘In order to control life we try to name it, in order to control death we perform it.’

Waar alles waar is.
Waar alles wat kan,
mogelijk is.
En waar alles wat niet
mogelijk is, kan.
Wie weet zijn de sterren daar rozen of
bloemen vloeibaar.
Of misschien is het gewoon iets
blauws met roze vacht
en grote ogen.

Onbeschrijfelijk hoe twee dansers elkaars lange, korte, brede, smalle, oneindige lichaamsdelen ontdekken. Onlogische vormen ontstaan en krijgen een onmenselijk beeld. Ontknopingen maken onmogelijke bewegingen. Er is geen begin of einde meer. Van het onzichtbare naar het zichtbare. Van het bestaande naar het onbestaande.

In een grote, indrukwekkende installatie met een draaiende muur en zwevende deuren bewegen vier mensen door de ruimte. Ze lopen, botsen, klimmen, dragen, balanceren en transformeren. Ze houden elkaar in evenwicht, maar brengen elkaar ook uit balans. In hun zoektocht naar onafhankelijkheid hebben ze elkaar meer dan ooit nodig.

Over het podium waait een wervelwind. Muzikanten laten een kleine tornado ontstaan. Een vrolijke baslijn blaast de dansers naar alle richtingen van het podium. Muziek en dans werken zo aanstekelijk dat je onmogelijk stil kan blijven zitten.

Een boek gaat open.
Een lucifer duwt.
Een bladzijde komt omhoog.
Een driehoek verschijnt.
Is het een tent?
Rook uit de punt.
Woont daar iemand?
Licht in de driehoek.

Er klinken vogels.
Er blaft een hond.
Komt de zon op?
Licht op de zijkant.
Knipt een schaar de maan weg?
Wolken vliegen van het blad.

In minder dan een seconde maken we connectie met mensen aan de andere kant van de wereld. Waarom is het dan vaak zo moeilijk om verbinding te maken met de mensen met wie we dagelijks omgaan? Human Instruction Manual is een intense dansvoorstelling waarin twaalf jonge mensen zoekend en tastend om elkaar heen bewegen. Voortgestuwd door elektronische dansmuziek proberen ze de afstand tot elkaar te overbruggen.
Want hoe ontcijfer je de gebruiksaanwijzing van een ander? En hoe leg je aan de buitenwereld uit hoe jij zelf in elkaar zit?

Een woeste oceaan. Drie vuurtorenwachters houden een licht brandend in een toren. In weer en wind werken ze met gevaar voor hun eigen leven. Alleen maar om anderen veilig thuis te brengen. Maar wat als het licht sputtert en dooft? Wie loodst hen naar een veilige haven als de wereld hen vergeten is? Hoe lang houd je het vuur brandend in je hart als iedereen je heeft verlaten?