overzicht per taalicoon

In een grote, indrukwekkende installatie met een draaiende muur en zwevende deuren bewegen vier mensen door de ruimte. Ze lopen, botsen, klimmen, dragen, balanceren en transformeren. Ze houden elkaar in evenwicht, maar brengen elkaar ook uit balans. In hun zoektocht naar onafhankelijkheid hebben ze elkaar meer dan ooit nodig.

Onbeschrijfelijk hoe twee dansers elkaars lange, korte, brede, smalle, oneindige lichaamsdelen ontdekken. Onlogische vormen ontstaan en krijgen een onmenselijk beeld. Ontknopingen maken onmogelijke bewegingen. Er is geen begin of einde meer. Van het onzichtbare naar het zichtbare. Van het bestaande naar het onbestaande.

‘In order to control life we try to name it, in order to control death we perform it.’

In minder dan een seconde maken we connectie met mensen aan de andere kant van de wereld. Waarom is het dan vaak zo moeilijk om verbinding te maken met de mensen met wie we dagelijks omgaan? Human Instruction Manual is een intense dansvoorstelling waarin twaalf jonge mensen zoekend en tastend om elkaar heen bewegen. Voortgestuwd door elektronische dansmuziek proberen ze de afstand tot elkaar te overbruggen.
Want hoe ontcijfer je de gebruiksaanwijzing van een ander? En hoe leg je aan de buitenwereld uit hoe jij zelf in elkaar zit?

Een boek gaat open.
Een lucifer duwt.
Een bladzijde komt omhoog.
Een driehoek verschijnt.
Is het een tent?
Rook uit de punt.
Woont daar iemand?
Licht in de driehoek.

Er klinken vogels.
Er blaft een hond.
Komt de zon op?
Licht op de zijkant.
Knipt een schaar de maan weg?
Wolken vliegen van het blad.

Lander is altijd vrolijk.
Altijd?!
Dat denk ik, ja.
Ook als hij met zijn hoofd tegen de lamp
loopt?
Zelfs als hij tegen de lamp loopt.
Of als hij zijn voet stoot aan een steen?
Twee keer?
Ook dan blijft Lander vrolijk.

Thomas is nooit vrolijk.
Nooit?!
Dat denk ik, ja.
Zelfs niet als je hem een knuffel geeft?
Vooral niet als je hem een knuffel geeft.
Of als je hem kriebelt achter zijn oor?
Alsjeblieft, Thomas is toch geen konijn.

Man toch, vermoeiend hoor, Thomas of Lander zijn.

Familie Fratssen viert feest want men kocht een buitentuintafel, inklapbaar! Alle vergeten achtertantes, vergeelde nonkels en aangetrouwde aanhangsels mogen het resultaat komen bezichtigen.

Noah, Madelief en Hussein repeteren hun nieuwe voorstelling De Ideale Familie. Morgen is het première en er moet nog veel gebeuren. Het decor is nog niet klaar en de danspasjes moeten veel beter. De spanning is om te snijden, de ambitie is groot. Gelukkig kennen de spelers elkaar door en door want ook in het echte leven zijn zij een hechte familie.

Ik hink.
Jij stapt.
Wij springen.
Aftastend, zoekend, spelend vinden
twee volwassenen en een kind hun weg.
Wie is groot en wie voelt zich klein?
Wie troost of wie vraagt aandacht?
Wie bepaalt de spelregels?
Wie speelt mee?

Als er iets is waar MartHa!tentatief erg goed in is, dan is het de stad naar de scène brengen. Kijk maar naar Dounia B., een voorstelling die jarenlang speelde in de grote zaal van hetpaleis. Ook voor deze muziekvoorstelling sprak en tekende Tom Clement meer dan zestig mensen die vanuit heel de wereld naar België kwamen. Zijn twee belangrijkste vragen waren: ‘Wat is je lievelingslied?’ en ‘Zie je het zitten om het eens te zingen?’

Welkom bij NASA. Neen, niet de Amerikaanse ruimteorganisatie, maar de Nationale (H)allucinatoire en (P)sychonautische Arbeidsvereniging. Wij trainen geen astronauten, maar psychonauten. Wij reizen niet naar de Outer Space, maar naar de Inner Space. Want bij NASA geloven wij dat de dromen van vandaag morgen waarheid kunnen worden.

Zwart als zwarte pensen zijn.
Zwart als het verkoold stukje hout is.
Zwart als het voor mijn ogen is.
Zwart als de maansverduistering is.
Zwart als de bitterste koffie is.
Zwart als de nacht is.
Zwart als een klein zwart schaapje is.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.

In de onderwaterstaat is de bleke baron de leider. Hij neemt altijd het laatste hapje en niemand mag hem tegenspreken. Aan dichters heeft hij een grote hekel. Ze bedoelen van alles tussen de regels, in het wit waar niets geschreven staat. Daar voelt de baron zich heel ongemakkelijk bij. Gelukkig zijn Felix en Felka geen dichters. Zij zijn zangers.

Elk begin is een uitschuiver:
elk meesterwerk begint met een vlek op een wit blad,
elk liefdesverhaal met een gewaagde zet,
elk nieuw gebouw snijdt een stuk uit de ruimte.
Zonder eerste scheur kan niets ontspringen.

Ariane Bazan

Er is een paard dat niet weet dat het een paard is
en de knol heeft een appelbol.
Ramsamsam.
Ramsamsam.
Een kamp? Een kamp!
Ramsamsam.

Een plastic flesje, een verlengkabel en een ladder willen zich niet meer laten behandelen alsof ze afgedankt en onbelangrijk zijn. Een lichtschakelaar krijgt voor het eerst de kans om zijn verhaal te vertellen. Het brandblusapparaat verklaart de liefde aan de altijd brandende noodverlichting en het stopcontact kan eindelijk zijn grote levensvraag stellen.