overzicht per taalicoon

Vier letters (één lijn),
boos,
punt (andere lijn).
Een tekening in de ruimte, een (drift)
bui op papier, zwart fluoroze én
knalknalblAUw.

De (regen)boog gespannen, niet meer
kunnen, willen of moeten inhouden,
je adem, een kreet...

Een scène maken (meerdere)
met vier
(en een piñata)
op scène.
Een feest
VIERen

met licht, geluid, veel (niet fel of net wel)
gekleurde linten (slingers dus) en hier en
daar een schaar...
(en een piñata 🙂).

‘It’s my party and I cry if I want to...’

Het licht is aan.
Of het licht is uit.
Zo zeggen we het toch.
Maar zo eenvoudig is dat niet.
Want tussen aan en uit zit een grote, eindeloze wereld.

‘In order to control life we try to name it, in order to control death we perform it.’

Waar alles waar is.
Waar alles wat kan,
mogelijk is.
En waar alles wat niet
mogelijk is, kan.
Wie weet zijn de sterren daar rozen of
bloemen vloeibaar.
Of misschien is het gewoon iets
blauws met roze vacht
en grote ogen.

Onbeschrijfelijk hoe twee dansers elkaars lange, korte, brede, smalle, oneindige lichaamsdelen ontdekken. Onlogische vormen ontstaan en krijgen een onmenselijk beeld. Ontknopingen maken onmogelijke bewegingen. Er is geen begin of einde meer. Van het onzichtbare naar het zichtbare. Van het bestaande naar het onbestaande.

In een grote, indrukwekkende installatie met een draaiende muur en zwevende deuren bewegen vier mensen door de ruimte. Ze lopen, botsen, klimmen, dragen, balanceren en transformeren. Ze houden elkaar in evenwicht, maar brengen elkaar ook uit balans. In hun zoektocht naar onafhankelijkheid hebben ze elkaar meer dan ooit nodig.

Over het podium waait een wervelwind. Muzikanten laten een kleine tornado ontstaan. Een vrolijke baslijn blaast de dansers naar alle richtingen van het podium. Muziek en dans werken zo aanstekelijk dat je onmogelijk stil kan blijven zitten.

Een boek gaat open.
Een lucifer duwt.
Een bladzijde komt omhoog.
Een driehoek verschijnt.
Is het een tent?
Rook uit de punt.
Woont daar iemand?
Licht in de driehoek.

Er klinken vogels.
Er blaft een hond.
Komt de zon op?
Licht op de zijkant.
Knipt een schaar de maan weg?
Wolken vliegen van het blad.

In minder dan een seconde maken we connectie met mensen aan de andere kant van de wereld. Waarom is het dan vaak zo moeilijk om verbinding te maken met de mensen met wie we dagelijks omgaan? Human Instruction Manual is een intense dansvoorstelling waarin twaalf jonge mensen zoekend en tastend om elkaar heen bewegen. Voortgestuwd door elektronische dansmuziek proberen ze de afstand tot elkaar te overbruggen.
Want hoe ontcijfer je de gebruiksaanwijzing van een ander? En hoe leg je aan de buitenwereld uit hoe jij zelf in elkaar zit?

Een woeste oceaan. Drie vuurtorenwachters houden een licht brandend in een toren. In weer en wind werken ze met gevaar voor hun eigen leven. Alleen maar om anderen veilig thuis te brengen. Maar wat als het licht sputtert en dooft? Wie loodst hen naar een veilige haven als de wereld hen vergeten is? Hoe lang houd je het vuur brandend in je hart als iedereen je heeft verlaten?

Zwart als zwarte pensen zijn.
Zwart als het verkoold stukje hout is.
Zwart als het voor mijn ogen is.
Zwart als de maansverduistering is.
Zwart als de bitterste koffie is.
Zwart als de nacht is.
Zwart als een klein zwart schaapje is.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.
Zwaaaaaart.

Welkom bij NASA. Neen, niet de Amerikaanse ruimteorganisatie, maar de Nationale (H)allucinatoire en (P)sychonautische Arbeidsvereniging. Wij trainen geen astronauten, maar psychonauten. Wij reizen niet naar de Outer Space, maar naar de Inner Space. Want bij NASA geloven wij dat de dromen van vandaag morgen waarheid kunnen worden.

Als er iets is waar MartHa!tentatief erg goed in is, dan is het de stad naar de scène brengen. Kijk maar naar Dounia B., een voorstelling die jarenlang speelde in de grote zaal van hetpaleis. Ook voor deze muziekvoorstelling sprak en tekende Tom Clement meer dan zestig mensen die vanuit heel de wereld naar België kwamen. Zijn twee belangrijkste vragen waren: ‘Wat is je lievelingslied?’ en ‘Zie je het zitten om het eens te zingen?’

Ik hink.
Jij stapt.
Wij springen.
Aftastend, zoekend, spelend vinden
twee volwassenen en een kind hun weg.
Wie is groot en wie voelt zich klein?
Wie troost of wie vraagt aandacht?
Wie bepaalt de spelregels?
Wie speelt mee?

Noah, Madelief en Hussein repeteren hun nieuwe voorstelling De Ideale Familie. Morgen is het première en er moet nog veel gebeuren. Het decor is nog niet klaar en de danspasjes moeten veel beter. De spanning is om te snijden, de ambitie is groot. Gelukkig kennen de spelers elkaar door en door want ook in het echte leven zijn zij een hechte familie.

Familie Fratssen viert feest, want Robert is gekrompen en het is beter! Alle vergeten tantes, vergeelde nonkels en aangetrouwde aanhangsels mogen - met een meetlat - het resultaat komen bezichtigen.

Lander is altijd vrolijk.
Altijd?!
Dat denk ik, ja.
Ook als hij met zijn hoofd tegen de lamp
loopt?
Zelfs als hij tegen de lamp loopt.
Of als hij zijn voet stoot aan een steen?
Twee keer?
Ook dan blijft Lander vrolijk.

Thomas is nooit vrolijk.
Nooit?!
Dat denk ik, ja.
Zelfs niet als je hem een knuffel geeft?
Vooral niet als je hem een knuffel geeft.
Of als je hem kriebelt achter zijn oor?
Alsjeblieft, Thomas is toch geen konijn.

Man toch, vermoeiend hoor, Thomas of
Lander zijn.

Wat je vooral niet wil, is dat je je beste tijd begraven hebt met niks doen. Dat je niet geleefd hebt, niet lief hebt gehad of je dromen hebt laten vliegen als ballonnen in de lucht en niet eens het touwtje bent achterna gesprongen. 

In ALICE IN RANDOMLAND is Alice een non-binaire, geëmancipeerde tiener die op haar telefoon zit aan de rand van een vervuild kanaal. Ze doet geen middagdutje, maar verliest zichzelf in een endless scroll op haar telefoon.

Een zwaar behaarde zanger zong ooit lang geleden: ‘Is this the real life? Is this just fantasy?’ Best een lekker nummer, daar niet van. Maar wij vragen ons af waarom hij nooit een helder antwoord heeft gekregen?

Een plastic flesje, een verlengkabel en een ladder willen zich niet meer laten behandelen alsof ze afgedankt en onbelangrijk zijn. Een lichtschakelaar krijgt voor het eerst de kans om zijn verhaal te vertellen. Het brandblusapparaat verklaart de liefde aan de altijd brandende noodverlichting en het stopcontact kan eindelijk zijn grote levensvraag stellen.

een gefluisterde musical over alles wat ingewikkeld is in het leven

Er gaat een hoop goed, maar het leven zit helaas ook vol hindernissen.
Er valt wel eens iets om.
En niet altijd op het goede moment.
Er zijn huisdieren die ziek zijn.
Er is nieuws dat je bang maakt.
En dan zijn er ook nog broeken die niet goed zitten, vriendinnen die vervelend doen en van die dagen die gewoon niet leuk zijn.

Er is een paard dat niet weet dat het een paard is
en de knol heeft een appelbol.
Ramsamsam.
Ramsamsam.
Een kamp? Een kamp!
Ramsamsam.